Bij De Wachter - 'Ik heb er iets aan, als ze zeggen dat ik nog te jong ben om te sterven'

Hoe ga je om met verlies en tegenslag, wat biedt troost of houvast? Psychiater Dirk De Wachter, die zelf een kankerdiagnose kreeg, gaat in De Morgen in gesprek met mensen wier leven onlangs een drastische wending nam. Kwamen ze tot nieuwe inzichten? Deze week: acteur Mathias Sercu (52) en zijn zoon Tore (24), over de ongeneeslijke kanker die Tore in 2021 trof.

Tore Sercu lijdt aan een agressieve vorm van kanker. Hij is palliatief. Praten met zijn ouders en zus werkt enorm verbindend. Ook vriendin Frauke is een rots in de branding. 'Soms vraag ik me af: hoe kan het dat zij nog elke dag perfecter wordt?'

De Wachter: 'U bent net op reis geweest en u zit er heel rustig bij. Het lijkt wel alsof u een manier hebt gevonden om met die donderwolk te leven. Hoe doet een mens dat?'
Tore: "Voor mij is leven met kanker een vanzelfsprekendheid geworden, hoe raar dat ook mag klinken. Ik leef zoveel mogelijk in het nu en probeer te denken aan wat mij op dit moment gelukkig zou kunnen maken - en dan bedoel ik niet die kleine dopamineboostjes, zoals scrollen op je gsm of een sigaretje roken. Op mijn manier zet ik mijn zoektocht naar geluk gewoon voort. In dat opzicht verschilt mijn huidige leven niet veel van het vorige, waarin ik studeerde en ook zoekende was.
"Het is wél een gigantisch verschil dat ik, hoewel ik nu kan rondlopen en mij goed voel, volgens mijn behandelend arts nog steeds palliatief ben. Net omdat mijn soort kanker (plasmablastair myeloom, een zeer agressieve vorm van de ziekte van Kahler, red.) zo onbekend en agressief is, blijft het erg vreemd dat ik momenteel stabiel ben. Met de weinige kennis die ze wel over mijn kanker hebben, weten ze ook dat het op elk moment kan keren en dat mijn leven dan eventueel eindigt.
"Kijk, als je over straat loopt, kun je ook aangereden worden. Alleen, in mijn geval is er een veel grotere kans dat dat gebeurt. Meer auto's willen mij raken, zeg maar." (lacht)

De Wachter: 'Op de een of andere manier kunt u de ambetantigheid wat opzij zetten, zonder dat gevoel te ontkennen. U zegt: 'Voilà, we gaan genieten van de goede kant van het leven.' Hoe krijgt u dat voor elkaar?'
Tore: "Ik ben een nogal apart persoon. Enerzijds heb ik veel mensen rond mij nodig, anderzijds geniet ik er heel erg van om mensen te observeren die ik niet ken. Opstaan, een wandeling maken, gaandeweg besluiten in een koffiebar te gaan zitten met een boek en onbekenden bestuderen in hun eigen habitat. Zeker als de zon schijnt. Kleine dingen kunnen mij erg gelukkig maken. Tegelijkertijd ben ik graag sociaal actief. Ik probeer nu een balans te vinden tussen die zaken en het gevoel na te streven dat ik maatschappelijk en voor de mensen rondom mij nog van nut kan zijn."
(...)